Verdiğim emeklerin karşılığını hiç bi şekilde alamadığımı gördüğümde istemsizce vazgeçiyorum ben.Her şeyden...
Pes ediyorum belki.
Bi işe verdiğim emek.Bi insana,dosta verdiğim emek.Kendime verdiğim emek...
Eğer minicikte olsa tebessüm ettiremiyosa bana günün sonunda,hırslananlardan olamıyorum.
Ve o kadar üzülüyorum...
Sessizleşiyorum,donuklaşıyorum ve sıkılıyorum kendimden.O kadar zor ki.
Görünmez olabilmeyi o kadar isterdim ki öyle zamanlarda.Bi süper güç hiç de fena olmazdı hani.
Bişeylerin ağırlığının altında ezildiğini hissetmek,yanında istediklerini bulamamak bazen...Gücümden güç çalanlardan.
Bildiklerimin,güvendiklerimin aslında bildiğim şeyle pek alakası olmadığını görmek,evet yorucu.Sinir bozucu...
Annemi öyle özledim ki...O kadar ihtiyacım var ki.Yorgunluğumu o kadar hisseder oldum ki...
Yüklerimin ağırlığını o kadar taşıyamaz o kadar çok tökezler oldum ki...Sadece onun dokunabileceği o kadar çok yaram var ki.Dokunup,iyileştirebileceği...
Özetle,uğramıyosam buralara en iyisi böylesi sanki.
Toparlanana kadar uzak kalma felsefemize hep sadığız...
Herkesten.
Keşke,kendimden.
seni anlıyorum ama yapma böyle!
YanıtlaSilbaşkaları için üzülme!
sen mutlu olmayı hakediyorsun öyle düşün bu hayatta sadece sen önemlisin gerisini umursama eğer umursarsan sen üzülürsün.
etrafında kötü olaylar olabilir ama iyi olaylar da vardır mutlaka onlara tutun hayata rağmen mutlu olmaya çalış :)
herkesin böyle dönemleri oluyo.. önemli olan en az hasarla atlatmak. bol şans..
YanıtlaSilhttp://butikcakebybegum.blogspot.com/
öyle gerçekten.dönem dönem zaten var olan şeyleri abartıp büyük bi sorunmuş gibi davranabiliyorum.melankoli olayı ağırlaşıyo bazen. teşekkür ediyorum önerileriniz için,iyi geliyosunuz inanın :)
YanıtlaSil