Umutluyum tabi(.)

Bu güne kadar hep kendimi anlattım aslında her şeyden öte kendime söyledim lafımı.
Bu blog hep çok özeldi benim için.Hala da öyle...
Ama sanırım sonudur bazı şeylerin.
Artık kendime söyleyeceğim sözleri yazmama gerek yok.
Geçmişi saklamaya hele hiç gerek yok...
Gördüm.
Unutmak istesem de unutamayacağım şeylere dönüştü çünkü olup bitenler...
Bu yüzden...
Bu güne kadar benimle olan,kendimi yalnız hissettirmeyen herkese teşekkür ediyorum çokça...

Güzel günleriniz hep yazmaya değer anlarınız olsun ömrünüzde...
Ömrümüzde.!
Yazmayı bırakmak diye bişey söz konusu değil tabi ki...
Yeniden anlatmaya hevesim olduğu gün yeni bi adresle yeni bi Gülşahla...
Yeniden bulup sizi zevkle yapışırım yakalarınıza.
Ben anlatmaya siz dinlemeye kaldığımız yerden devam edebiliriz belki belli mi olur..

Her şeye rağmen dünya bizimmiş meğer deyip noktalıyorum blogu burda.
Tekrar farkında olmadan bana kattıklarınız için fazlaca teşekkür ediyorum...
Ben takipteyim haberiniz ola...
Sizi seviyorum.

Misgibitebessümlühüzünlü.

Benim için kalem hüzündür mesela...Kahve tam anlamıyla olmasa da sohbet dışındaysa şayet hüzündür...Müzik hüzündür.
Kısacası bazı şeylerin özelliği hüzünleriyle orantılı bende.
Yani sağlam bi hüzün severim ben.
Hani hüzün sever dediysek böyle kasvet kokan yapış yapış hüzün değil anlatmaya çalıştığım...
Mesela nası toplamalı,hüzün en çok tebessüme yakışır mesela içten içe...
Yani...
İnceden,usulca gelip yüzüne yakışan tebessümün hüznünü anlayacak insanlar olsun ömrümüzde.
Zaten o hüznü yaratan insanlar da o insanlar olacak en nihayetinde ya neyse...
Hüzne yakışan tebessümlerimiz,tebessüm doğuran hüzünlerimiz var dönüp baktığımda.
Hele elime aldığım zamanlarda kalemi.Girdiğim ayrı bi hava var.
O hüznün dibi oluyo artık.
Buraya da ordan geldik zaten!
Estim zamanlardan birindeysem demek ki...
Ki öyleyim her halimden belli...
Gece körü patlaması der çıkarım içinden.
Napıyim ki şimdi.

Şu fotoğrafı gördüğüm de "Allahım adaleeeet...?"diye bi feryadı isyanım da vardır ki içler acısı.
Nerden geldi aklıma şimdi bu.?
Fikrime bişeyler olmuş meğersem.
Bi gezip tozmaca halleri gece gece...

inandıkların hissettiklerin olsun.!

 

 

 

"Sakın üşütme. Sakın yaşlanma. Sakın yıkılma. Sakın, sakın, o güzel ruhunu ayaza tutma. Tahtadan defterler yap, deniz kabuklarından kutular...Şiirin yetişemediği müzikleri duymak için kalbini yastığın altına koy.

Senden çalındıkça çoğalan hayatı, gözyaşlarından çıkardığın mutluluğu anlat. Gözlerindeki aşkı değdir parmaklarının biçimlendirdiği her rüyaya.

Senden bana bulaşan rüzgarın da adı bu olsun."

 

Umay Umay

Çıkıp gitsem,çarpsam kapıyı...Kime...Nereye.?

Nası güzel bi yer Kadıköy...Ne kadar çok hikaye yazılır,masal yaşanır her sokağında.
İstanbul kokusu dediğim,anlatmaya çalıştığım en çok orda gelir burnuma.En çok İstanbul Kadıköy aslında galiba.Hele şu sıralar...
Bildikçe daha çok gördükçe...
En sevdiklerim de kahveciler ve çay ocakları...Hani şu 5 çay çek! diye bağırılan çay ocakları...
Zaman dediğimiz şey dursa bazen...Tükenmese.Her şey bu denli hızlı akıp gitmese...
Çok şey mi istiyorum yahu...Ara ara dinlensin şu dünya dedikleri ne çıkar..?

Dün Birsen Tezer günüydü.
Dinledik...
Dinledim.
Söyledim.
Kayboldum.
Kendimi buldum.
Yaşadım.
Bi ara nefessiz kaldım...
Yüzümde tebessümle ağladığımı fark ettim ara ara...
Ama gecenin bi körü ayrılırken ordan,ne kadar iyi geldiğini çok iyi bildim.
Bazen yaş dediğimiz şeyin hiç mühim olmadığını hissettim.
Hissedilenler çoğu zaman aynı dedim.
Kadın olmak bi şans deyip kıymet  verdim...

Özetle ben dün çok güzel gördüm hayatı,kendimi,dünyayı...
Nefes aldığım için en içten halimle teşekkür ettim,minnet duydum.

O güzel kadının sesine,güzel ellerine,mis kalbine güzellikler olsun.
Düşündürüp,silkeleyip,kendime getirdiği için.
Hiç farkında olmasa da bi çok güzel şeye vesile olabildiği için...

Bazı günler çilek kokar.!

Durup tökezlemeye hiç gerek yok.
Koşturmaya,en dolusundan yaşamaya devam...
:)

Siz hiç eksilmediniz mi? Biz çok eksildik...

Çok uzun süre şu fikri yerleştirmeye çalıştım zihnime;bazı hikayeler yarım kalmalı.!
Evet bazı hikayeler bazı zamanlar yarım kalmalı.
Çok zor da olsa yerleşen bi fikir bu beynime.Ama sonunda oturan bi düşünce...
Aslında düşününce,biten hikayeler acıtır bi yerde minicik de olsa içini insanın.Hani demem o ki,biten hikayeler lazım mı değil mi? Bunu bilmek lazım.
Sevmiyorum bitişleri.Bu yüzdendir bazı kitapların sonuna gelmemem,bitirmemem...Tuttuğum defterlerin sonuna hiç varmamam...
Hikayelere denk yarım kalan,yarım kalmış insanlar var benim hayatımda...
Belki de çoğu zaman kendi kendime düştüğüm ikilemlerdir bu yarım kalışların sebebi sadece...Belki tek yanlış sahibi kendimim de bilmek istemiyorum inatla...
Çünkü ben kendime ne zaman sevme sakın desem,aşka denk düştüm...
Ne zaman uzak dur desem içimde taşıdım...
Ne zaman güvenme desem kendimi emanet ettim...
İyi ki dememe sebep olur mu yoksa keşkelerime yeni bi keşke mi olur onun cevabı sadece zamanda...
Belki yine kırılma sebebi belki geçmiş kırgınlıklara yeni bi ilaç niyeti.
Sorgulamayalı,yargılamayalı çok oldu.
Herkesi kendi oluruna bırakmayı öğreneli de çok oldu üstelik...
Her neyse...
Şimdiye kadar olduğu gibi bundan sonra da sadece boşvermeye,gülüp geçmeye devam diyelim o zaman inatla...

"Şimdi gece ve müzik."

 

 

"Ne zaman otursam gecenin başına
Ne zaman müziğin;
yazamıyorum sözünü etmek istemediğim şeyleri
birbirinden ışığını saklayan uzak yıldızlar gibi
çekiliyor her şey kendi karanlığına
parmak uçlarımda yıldız tozlarıyla kapıyorum gözlerimi
Ey ruhumun en büyük şartı olan tedirginlik!
Şimdi saat on iki
Şimdi gece ve müzik.

..."

 

-Murathan MUNGAN-

Öyle şanslıyım...İyi ki doğmuşum,iyi ki.!

Gayet sakin ve sıradan bi gündü benim için gün aslında...
Nedendir bilmem bu yıl pek bi heyecan yoktu içimde doğum günüme dair.Kendi kendime kutlamıştım günümü içimde bi kahve eşliğinde,o kadar...
Ama öyle olmadı.
Bu güzelliklerin hepsi kafa kafaya verip beni mutluluk şokuna sokmayı başardılar...
Hiç ummadığım şekilde,beklemediğim bi güzellikle yaşattılar her anımı.
Nasıl bi heyecan nası bi mutluluktu anlatamıyorum hala...
En sonunda hakkaten öyle içten "ama iyi ki doğmuşum ben ya.!" dedirttiler ki bana...Katıla katıla gülme krizine sebep...
Hepsi de iyi ki var.
İyi ki girdiler hayatıma!
Yanımda olamayan kıymetlilerim de öyle güzel hissettirdiler ki yanımda olduklarını,tabi ki ağlamama sebep...
Özetle dün en unutulmazlarım arasında.!
Öyle özel,öyle kıymetli.
Herkese tekrar tekrar teşekkür etsem de yetmiyo.Hiç durmadan teşekkür ettim hala da ederim yorulmam...
Bu kadar mutluluk öldürebilir insanı,onu iyi bildim...

Kendimi bu kadar özel hissettirdiğiniz için,yanımda olduğunuz beni kahkahaya,mutluluğa ve hediyelere boğduğunuz için...
Beni gerçekten sevdiğinize inandırdığınız ve sizi bu kadar sevmeme izin verdiğiniz için...
Her şeyi bütün detayıyla düşünüp bu güzel sürprizi ayarlayıp beni şapşala döndürdüğünüz için,hepinize tekrar tekrar teşekkür ediyorum ve çok seviyorum sizi...

Ve...
Canım babam mis kokulum;annem...
En büyük teşekkürüm size.
İyi ki var ettiniz beni,iyi ki getirdiniz dünyaya.
Ben yaptınız beni...
Öyle seviyorum ki sizi,tarifsiz.!
Her şey için,ama en önemlisi bana ait olduğunuz için çok ama çok teşekkür ederim size.
İyi ki varız...

20.03.2013

Bi yaş daha kattın kendine,bi yıl daha kattın ömrüne.
Kocaman kız oldun artık...
Dilerim gelen zor günler gelen yaşlarla doğru orantılı gelmesin...
Hep güzellikler dilemiyorum,her şeyden koy ömrüne ama hepsi dozunda olsun istiyorum.
Gereği kadar acı çek.yeteri kadar kahahalar koy gününe ama sevgini hep en bolundan yaşa ve yaşat.
Bunca yıl direndiğin gibi devam et direnmeye ve değişme.
İyi ki doğdun Gülşah.
Nice yıllara,sevdiklerinle ve gönlünce sadece.

Dingin hayat en kıymetlim.!

"Bunları oku. Denize karşı bir sigara yak. Tek şekerli, demli bir çay koy masaya, çok neşeli bir müzik çalsın mutlaka, kapat gözlerini, gülümse, çünkü...
Bütün kadınların kafası karışıktır çünkü.

 
Bir gün bir anda, bazı kızgınlıklarını unuttuğunun farkına varacaksın, artık pek düşünmediğini, çünkü artık bittiğini anlayıp, ellerini bir klarnet taksimi gibi uzatacaksın, hâlâ kafan karışık olacak, ama artık bunu seveceksin.
Sevmelisin de...Kadınsın."

Ece Temelkuran

Bide çoğu zamanda internet yoksunuyum..!

Nerelerdeyim kaç gündür beeen.!
Her yerdeyim aslında ama hiç bi yerde de olamıyorum aynı zamanda.
Her yere ucu ucuna yetişip özünde hep geç kaldım düşüncesiyle erkenden oluyorum olmam gereken yerlerde galiba.
Evet anlaşıldığı üzere kafam allak bullak beynim karma karışık.
Ama bildiğim en net şey;hayatımın hiç bi döneminde bu kadar yorulmadığım.
Şikayet ettiğim bi durum değil,hep diyorum ya kafam huzurlu olduktan sonra beden yorgunluğu çekilir diye...Öylesi işte.
Bazen sınırları zorladığımı biliyorum ama diyorum ki en ucuna kadar,gittiği yere kadar yürü Gülşah.
O yüzdendir ki inatla vazgeçmiyorum sahip olduklarımdan.
Sabır en yüce duygu şu sıralar zihnimde,kalbimde ve dilimde.
Aklım bin parça belki ama önceliklerim hiç değişmedi...Bu yorgunluk bu yoğunluk sadece kıymetlilere ayırdığım zamanlara göz koyduğu için kemiriyo içimi,zaman zaman da kendime ayırdığım zamana hatta bu bloğa kaçıp geldiğim anlara :)
Ama yapmak istediklerim,kendime verdiğim sözlerim ve dileklerim var.
O dilekleri dileyip gelip beni bulmasını beklemek gibi bi tembellikte değilim,biliyorum çabalamam gerektiğini...
Yani içimde umut,gözümde bi pırıltı ama üstümde koca bi yorgunlukla ordan oraya koşturmam da işte sadece bu yüzdendir.

İç sesimden selamlar.! :)

-Sabah 7.00 de zırıl zırıl öten bi alarm;kalk Gülşah uyan.!

-Kafanı topla ayıl,hazırlanmaya başla çok hızlı ol Gülşah.!

-Hadi bakalım şu otobüse yetiş koştur Gülşah.!

-Çalışmaya başla hiç durma aş kendini Gülşah.!

-Karnın zil çaldı onca koşturmada sabah bişeyler atmayı unuttun ağzına hadi bişeyler ye saat 15.00 sularındasın Gülşah.!

-İşleri toparlayabildiğin kadar toparla bırak ve okula yetiş Gülşah.!

-Haldır huldur aktarmalarda insanlıktan çıkanlara da şaşırmayı sakın unutma Gülşah.!

-Haber almak ve haber vermek istediğin kıymetlileri unutma,telefonun nerde Gülşah.!

-Okula geldin bi kahveyi hak ettin ama bakalım hoca gelmiş mi? Şanslıysan eğer hoca gelmemişse hemen iç o kahveyi yeniden bi kendine gel Gülşah.!

-Dinle o dersleri not tut kritik zamanlardasın unutma,sakın koyma o kafayı sıraya sakın anında dalarsın uykuya hadi dayan Gülşah.!

-Bitirdin dersleri hadi şimdi koştur bakalım yurda o yol da bitmek bilmez ama sıcacık duş hayali yeter sana şimdilik hadi bakalım yeniden başla Gülşah.!

-Duşunu aldın mis oldun hemen atla yatağa tatlı rüyalar Gülşah.

Bıkabilir miyim..?

özümde isyan aslında.Hele yanında biraz da rakı varsa.

Bi dört ay öncesine gitsem böğüre böğüre ağlatırdı beni Ayda'nın söylediği İsyan...
Sadece dinliyorum artık.
Ağlayamıyorum.
Gitmiş gözümün ucunda duran damla,kaybolmuş.
Bazen nefret mi etsem diyorum...Onu da denedim biliyorum,bi işe yaramadığını,bazı şeylerin daha beter olduğunu...
Bazı şeyler kabuk bağlasa da içinin aynı olduğunu bilerek avutmak lazım bazen...
Özümün zarar görmediğine inanmam gerek...
Çok üzgünüm bunları söylediğim için ama bu gece de bile ağlatmadıysa beni bişeyler,evet benim içime ulaşmak o kadar zorlaşmış...Kalbime dokunabilen şeyler bile yok olmuş,gördüm.
Biz yine balıkları rakısız,rakımızı sohbetsiz bırakmadık ama...
 -içim yanar içim kanar da...- dediği zaman bişeylerin koptuğunu bilmek biraz tuhaf.Sadece bu...

 

 

Küçük Prens olmuş Genç Prens.!

 

 

Hayatımda en önemli kitap Küçük Prens'tir benim,yakınımda ki herkes gayet iyi bilir bunu.

Bu gün annemle dolaşırken gözüne ilişti bu kitap,şu Küçük Prensin devamımı yoksa? dedi.

Ki bence Işık hızı için yeterli bi cümledir bu,kaptığım gibi aldım kitabı...

Henüz başlamadım...

Umarım bıraktığım gibidir Küçük Prens.

Umarım kitabın içine girdiğimde o da hüsrana uğratmaz beni :)



Ona danışıcağım ve anlatıcağım o kadar çok şey var ki.
Onun anlatıcaklarından çok çok daha fazla hatta...
Bakalım beynimde büyüyen Küçük Prensten daha başka bi Küçük Prens mi çıkıcak benim karşıma,hakkaten merak ediyorum.

Bu gün bi masal yarattım kendime ben.Olduğum yeri biraz daha severek hem de...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



 

 



 

 

Başucu Notlarından...İlaç niyetine,günde 1 kere.

- Mutluluğa hak ettiğini asla veremeyeceksin. Çünkü mutsuzluk bir anlığına geri çekildiğinde mutlu olacaksın. Ne yap ne et, mutsuzlukla iyi anlaşmaya bak.

- İnsanlara kızma. Oynadıkları oyunda tek amaçları seyirciyi memnun etmek. Diledikleri kadar yalan söyleme hakları var. Sahne onların çünkü. Senin elindeki perde onların yalanlarını kapamaya yetmez. Kahramanlık yapmaya çalışma.

- Gökyüzünün mavisini sevsen, denizlerin mavisine haksızlık edersin. Denizleri sevsen, gökyüzüne… İkisini aynı anda sevmene olanak tanımaz bu hayat.

- İnsanları tanıdıkça hayal kırıklığına uğramak, birinin kıçından uydurduğu bir yalan. Herkes her zaman aynıdır, sen zihninde yarattığın kişiyi seversin.

- Sen seç. Yalanlara inanıp mutlu ol ya da doğruları bilip mutsuz.

- Seversen sus. Anlatma. Anlattıkça azalırsın. Anlattıkça onun kibrine hizmet edersin. Sen iyisi mi sus.

- Unutmak için yaşadıklarını geride bırakman lazım. Hafızanı temizlemenin yollarını bul. Nasıl olsa gidilecek bir yer hep vardır.

- Yine de sev. Boğazındaki düğümleri yine sevdikçe çözeceksin.

- Mutluyken şükran duymadığın günlere, mutsuzken lanet okuma lüksün yok.

- Ölünce de yaşayacağına falan inanma. Cennetmiş, cehennemmiş! Siktiğimin insanlarının uydurması hep!

- Şunu aklından çıkarma: Yaşatmadığın sürece, yaşamanın bir anlamı yok.

- Hadi git şimdi. Söylediklerimi de unut.  

Kıymetli mis zaman.

Tam olarak aradığımı buldum diyebiliyorum ben.İstediğim de özlediğim de beklediğim de buydu işte,bu sessizlik.Bu boşvermişlik ama bi o kadar bu önemseyiş...
Uzun zamandan sonra ilk defa dördümüz birlikteyiz biz.
Ablam da dahil bize bu aralar yeniden.
Harika oldu böyle,tesadüf bizden yana işledi bu defa sanki.
Hepsini çok fazla özlemiştim zaten onu gayet iyi biliyodum ama şu bana kalan zamanlara duyduğum özlemde ayrı bi boyuttaymış,fark ettim.
Kendimi dinliyorum,kendime geliyorum özetle ben bana çok iyi geliyorum burda.
İki günde hiç bişey yapmamış olsam bile çok fazla şey yaptım aslında.
Sessizce farkında olmak bazı şeylerin sadece bana özel.
Ve bu kadar özellik benim için hep bambaşka kıymetli.
Özellikler de güzellikler de hep kıymetli evet ama sadece bana özelse ve benden başka kimse göremezken ben farkındaysam bazı şeylerin,her şeye bi bu kadar daha anlam yükleyip kıymet kazandırmam için en gerçeğinden büyük bi geçerli neden bu benim için...(ne uzun cümle oldu bu böyle:) )

Hala inanamıyorum aslında sınavların bittiğine ben.!

Aman içimde bi ışıltı bi heycan... Nası mutluyum,sığamıyorum hiç bi yere.Hoplamak zıplamak en bolundan.
Bu gün kursta hocam bile zapt edemedi beni,nası güzel bi enerjisi var bu kızın bilmiyorum hiç kaynağı ne! diye mutlu etti beni.
Çok tatlı.
Yarın en mis kokuluya kavuşmak var.
Kendi yastığımda uyuyup uyanmak,kendi fincanımda kahve içmeler var.
En özenli sofralar o sofralarda en uzun sohbetler ve en sevilen dostlar var...
Nasıl özledim hepsini.
Ama azcık kaldı sonunda...
Hiç kötü değilim ama bu uzaklık yine de iyi gelicek bana.Aman kaçıp kurtulayım demiyorum kesinlikle,gayet rahat ayrılıyorum bu defa.Düşündüğüm şey sadece özlemleri bitirmek.İstanbulda güzel güzel beklesin beni bence...
Şu yoğunluktan biraz da olsa uzakta olmak yeterli benim için.
Her zaman ki gibi.
Özetle uzuuun zamandır beklenen zaman gelmiştir ve mutluluklar yeniden diz boyudur efenim.
Şimdilik keyfimiz en güzelinden yerindedir.
Ve de öyledir...

24 Ocak 1993. Unutmadık Uğur Abi.Affet bizi...

Dağ gibi, karayağız birer delikanlıydık.Babamız, sırtında yük taşıyarak getirirdi aşımızı, ekmeğimizi.

Arabalar sırıl sırıl ışıklarıyla caddelerden geçerken bizler bir mum ışığında bitirdik kitaplarımızı. Kendimiz gibi yasayan binlerce yoksulun yüreğini yüreğimizde yaşıyarak katıldıkk o büyük kavgaya. Ecelsiz öldürüldük. Dövüldük, vurulduk, asıldık,

Vurulduk ey halkım unutma bizi…

Yoksullugun bükemedigi bileklerimize celik kelepceler takıldı. Iskence hücrelerinde sabahladık kac kez. Isteseydik, diplomalarımızı, mor binlikler getiren senetler gibi kullanırdık. Mimardik, mühendistik, doktorduk, avukattık. Yazlık kışlık katlarımız, arabalarımız olurdu. Yüreğimiz, işçiyle birlikte attı.Yaşamımızın en güzel yıllarını, birer taze cicek gibi verdik topluma.Bizleri yok etmek istediler hep.

Öldürüldük ey halkım, unutma bizi.

Fidan gibi genc kizlardık. Hayat, şakırdayan bir şelale gibi akardı gözbebeklerimizden. Yirmi yaşında, yirmi bir yaşında, yirmi iki yaşında, iskencecilerin acımasiz ellerine terk edildik. Direndik küçücük yüreğimizle, direndik genc kızlık gururumuzla. Tükürülesi suratlarına karşı bahar cicekleri gibi. Utanmadılar insanliklarından, utanmadılar erkekliklerinden.

Hücrelere atildik ey halkım, unutma bizi…

Ölümcül hastaydık. Bağırsaklarımızz düğümlenmişti. Hipokrat yemini etmis doktor kimlikli iskencecilerin elinde öldürüldük acınmaksızın. Gelinliklerimizin ütüsü bozulmamıştı daha. Cezaevlerine kilitlenmis kocalarımızın taptaze duyularına, birer mezar taşı gibi savrulduk. Vicdan sustu. Hukuk sustu. Insanlık sustu.

Göz göre göre öldürüldük ey halkım, unutma bizi…

Kanserdik. Ölüm, her gün bir sinsi yılan gibi dolaşıyordu derilerimizde. Uydurma davalarla kapattılar hücrelere. Hastaydık. Yurt dışına gitseydik kurtulurduk belki. Bir buçuk yaşındaki kızlarımızı öksüz birakmazdık. Önce kolumuzu, omuz başından keserek yurtseverlik borcumuzun diyeti olarak firlattik attık önlerine. Sonra da otuz iki yaşında bırakıp gittik bu dünyayı, ecelsiz.

Öldürüldük ey halkım, unutma bizi…

Giresun´daki yoksul köylüler, sizin icin öldük. Ege´deki tütün iscileri, sizin icin öldük. Doğu´daki topraksız köylüler, sizin icin öldük. Istanbul´daki, Ankara´daki isciler, sizin icin öldük. Adana´da paramparca elleriyle, ak pamuk toplayan isciler, sizin icin öldük.

Vurulduk, asıldık, öldürüldük ey halkım, unutma bizi…

Bağımsızlık, Mustafa Kemal´den armağandı bize. Emperyalizmin ahtapot kollarına teslim edilen ülkemizin bağımsızlığı icin kan döktük sokaklara .Mezar taşlarımıza basa basa, devleti yönetenler, gizli emirlerle başlarımızı ezmek, kanlarımızı emmek istediler. Amerikan üsleri kaldırılsınn dedik, sokak ortasinda sorgusuz sualsiz vurdular.

Yirmi iki yaşlarındaydık öldürüldüğümüzde ey halkım, unutma bizi…

Yabanci petrol sirketlerine karsi devletimizi savunduk, kominist dediler. Ülkemiz bağımsız değil dedik, kelepceyle geldiler üstümüze. Kurtuluş Savaşında emperyalizme karşı dalgalandırdığımız bayrağımızı daha da dik tutabilmekti bütün çabamız. Bir kez dinlemediler bizi. Bir kez anlamak istemediler.

Vurulduk ey halkım, unutma bizi..

Henüz cocukluğumuzu bile yasamamıştık. Bir kadın eline değmemisti ellerimiz. Bir sevgiliden mektup bile alamamıştık daha. Bir gece sabaha karşı, pranga vurulmus ellerimiz ve ayaklarımızla çıkarıldık idam sephalarına. Herkes tanıktır ki korkmadık. Içimiz titremedi hic. Mezar toprağı gibi taptaze, mezar taşı gibi dimdik boynumuzu uzattık yağlı kementlere…

Asıldık ey halkım, unutma bizi..

Bizi öldürenler, bizi asanlar, bizi sokak ortasinda vuranlar, agabeyimiz, babamız yaşlarındaydılar. Ya bu düzenin kirli çarklarina ortak olmuslardı, ya da susmuslardı bütün olup bitenlere. Öfkelerini bir gün bile karşısındakilere bağırmamış insanlarin gözleri önünde öldürüldük. Hukuk adına, özgürlük adına, demokrasi adına. Batı uygarlığı adına, bizleri bir şafak vakti ipe çektiler.

Korkmadan öldük ey halkım, unutma bizi…

Bir gün mezarlarımızda güller açacak ey halkım, unutma bizi…! Bir gün sesimiz, hepinizin kulaklarinda yankılanacak ey halkım, unutma bizi.

Özgürlüge adanmış bir top cicek gibiyiz şimdi, hep birlikteyiz, ey halkım, unutma bizi, UNUTMA BİZİ ….

Uğur Mumcu

İstediğin kadar uğraş...Yok olur bazen.

"Arkadaşlık açıklanması zor bir ilişkidir; iyi arkadaşlıktan söz ediyorum ama sahte olmayanından, yalansızından. Duygularla, alışkanlıklarla, masumiyetle ilgili bir şey gibi geliyor arkadaşlık bana. Nitelikleri iyi diye bir insanı arkadaş olarak seçemezsiniz. Her zaman kazançlı çıkabileceğiniz bir alışveriş değildir arkadaşlık. Öyle arkadaşlar vardır ki devam etmesi için belki sürekli kaybetmeniz gerekir. Bu kaybedişin verdiği anlam, bazen kazanacaklarınızdan daha doyurucu olabilir. Davranış bilimciler ne derse desin, bence arkadaşlık… Uygun sözcüğü bulamakta zorlanıyorum. bence arkadaşlık sadece arkadaşlıktır. Birini görmek size iyi geliyorsa, onu dinlemekten, ona anlatmaktan hoşlanıyorsanız, çirkinliği, aptallıkları onu küçümsemenize yol açmıyorsa, güzelliği, zekası bir parça kıskandırsa da gurur duymanızı sağlıyorsa, onunla abuk subuk konular hakkında bile sohbet etmek sizi rahatlatıyorsa, onu arama gereği duyuyorsanız, onu düşündüğünüzde yüzünüze rahat, geniş bir gülümseme yayılıyorsa sorun kalmamıştır; o kişi arkadaşınızdır. Onun zeki, aptal, iyi, yetenekli, kötü, zalim, kaba, nazik, güzel, çirkin, ünlü olmasının hiçbir önemi yoktur. Arkadaşlık bütün bu niteliklerin üstündedir çünkü.
Yeter ki masumiyet yok olmasın. Evet, bu meselede masumiyetin önemli olduğunu düşünüyorum; çünkü arkadaşlık iki kişinin birbirini etkileyerek çocuklaşabilme yeteneğidir."

-Ahmet ÜMİT

Az kaldı az...

9.30 da başlayan eğitimime 9:35de uyanarak başladım ben güne.Artık uyku konusunda vücudum nası mesaj vericeğini sapıtmış durumda bana.
Resmen hasretim uykuya hasret...
O nasıl bi hızdı bende ki,o ne çeviklikti bence görülmeye değerdi...Her defasında kendi rekorumu kırıyorum bu konuyla alakalı.
Hiç unutmam,bide böyle koştura koştura 7 dakikada okulda bittiğimi biliyorum geçen zamanlarda bi yerlerde...
Her neyse.
Bitirdim ya şu iki günü,bişey demiyorum.Kocaman bi hafiflik var üstümde.Azcık kaldı özlemleri bitirmeye :)
Hayatımın hiç bi döneminde bu kadar hızlı düşünüp bu kadar seri hareket etmedim ben.Ve pişmanım neden daha önce başlamamışım hayatla birlikte koşturmaya diye...Ama nerden dönsek kar deyip devam ediyoruz evet.
Bu zaman diliminde gördüğüm en güzel şey de şudur efenim,annemin yine harika bi insan olduğu ve benim hala eşsiz dostlarımın olduğudur.
Bu kadar destek,anlayış ve moral kaynağı olabildiler ya bana her gün,minnettarım sadece.
O kadar kıymetliler.
Hala şanslıyım ben...
Uzun zamandır bekliyorum böyle bi hafiflikle hiç bişey yapmadan durmayı.
Ama beni bi tık daha iyi hissettirecek şeyi çok iyi biliyorum şu anda ve hemen başlatıyorum o bi tık adımı...
:)

İyi ki bu kadar özel kalabilen şeyler yaratıyorum kendime ben,iyi ki...

Mathilda: Eğer bana yardım etmezsen bu gece ölebilirim.
                Bu gece ölmek istemiyorum...

Bazen hissetmek yetmez.Ama bazen yeter.Olur yani...

Bazen,hayatın içerde mi yoksa dışarda mı olduğunu kestirmek en zoru...
Nerde olmalı;içerde mi yoksa dışarda mı.
İçerde iki kişiyken dışarda bi başınalık mı...
Bi ömre bağlı kalıp kök salmak mı yoksa maviliklere kanat açıp özgürlüğe uçmak mı...
Yok tabi ki bu soruların cevabı.

Ben en iyisi cevabı olan sorularımla muhatap olmaya devam ediyim.Bu açıdan düşününce kolay geldi şu anda çalışmak...
Hadi kızım sabır,azcık daha dayanıver.
:)

Önemli Not.

Onca hengamenin arasında kendimi unutsam bu günü atlamam mümkün değil.
O kadar mühim,belki de herşeyden önemli.Belki değil öyle.
Her zaman yanımda olduğun için.Hiç bırakmadığın için beni...
Hep çok sevdiğin ve gösterdiğin için o sevgiyi...
Her gün için en büyük teşekkürüm sana annecim.
İyi ki doğdun.
En mutlu yaşlar bizimle olsun.
Çok seviyorum seni...

Büt haftasını da görmedik demeyelim tabi.

Nası bi sinir bozukluğu içinde geçti şu iki gün anlatmam mümkün değil hakkaten.
Yerde miydim gökte mi,bilemedim hiç.Zaman ne geçmek bildi ne kendi zamanında gitmek...
Yorgunluklarımın tarifi yok diyorum ya şu sıralar,gönlüm dinç olduktan sonra yorulmaktan bile şikayet etmiceğimi kesinleştirdim net olarak.
Orda burda sızıp kalıyorum,koca günde yarım saat uykuyla duruyorum ayakta belki ama gönlüm ferah olduktan sonra o yarım saatide feda etmeye razıyım ben.
Umarım bişeyler yoluna girsin,hak edilen gelsin bulsun beni.
Yoksa benim kafayı yememe gibi bi lüksüm yok.
Delirivermekten geçer yolum o olur başka bişey düşünemiyorum ben...

 

 

Ayaküstü uyku dediğinde ayrı bi tatlı.Bulduğum köşeye kıvrılıyorum resmen... :)

Koş Gülşah koş koş koş...

Sürekli bi koşturmak,durmadan düşünmek,dinlenmeden tekrar tekrar yorulmak var uzun zamandır...Çok çok uzun zamandır hatta.
Durmamam lazım çünkü,biliyorum.
Hiç bişeyi ölçüp tartmamam,çok uzun süre dinlememem lazım kendimi.
Olup biteni,insanları,günleri çok fazla sorgulamamam lazım.
Güzel bi heyecan var içimde şu sıralar.Hayatımda başarmak istediğim şeyler adına önemli bi adım daha...
Bazı şeylerin yoluna girmesi için,artık hayatın biraz da olsa benden yana olması için,ödemem gereken bedeller olduysa şayet,ödediğimi düşünüyorum ben.Gönül rahatlığıyla diyorum ki,güzellikleri hak ettim.
Dilerim devam eder bu heycan,dilerim güzel bi sona bağlanır...
Şu sınavlarımı da bitirebildim ya daha da bişey demiyorum.Gönül isterdi ki hiç yara bere almadan tertemiz geçip gidiyim hepsini ama ,yok olmadı.Bütlere artık kısmetse diyorum :)
Onca koşuşturma içinde iyi bile dayandım diyerek pohpohlanma ihtiyacımı da karşılıyorum,napıyim ki ben kütüphanede bile yattım şu geçen zamanda,ben söyliyim siz anlayın :)

Annemleri çok fena özledim çok.Tek şikayet konusu bu hayatımda.Ben onlara gitme zamanımı kısaltmaya çalıştıkça uzuyo sanki kendiliğinden.Elimden geleni yapıyorum o zamanı kısaltmak için ama bakalım...Tez vakitte kavuşmaklar umarım...

Bana bir masal anlat baba,içinde İstanbul olmayan...

İnsan zor durumda kalmadan bilemiyo aslında ne kadar güçlü olduğunu ya da olabileceğini...
Başka hayatların acısından kendine pay çıkarması,o acıyı görüp kaçması ya da o acıyı da birlikte taşımaya girişmesi...Hepsi aldığın nefeste verdiğin acıda belki...İnsanların değerini bilebilmekte...Kıymet verebilmekte,vefa dediğin şeyi hayatının bi köşesine iliştirebilmekte...
Anlamak için yaşamak gerek.
Hissetmiş olmak gerek.
Azcık da olsa görmek,belki gözyaşı dökmek gerek...Sadece kahrolarak değil mutluluktan kırılırken de akıtmak gerek o yaşları.
Sonuna kadar,en ucuna kadar yaşamak gerek işte...
İkisinin de hakkını vererek,bilerek,dokunarak,keşfederek...
En başta kendini,kendi sınırlarını bularak bakmak gerek...
Yanındayım derken,yarın gerçekten onun yanında olarak,diğerlerinin sana kızacağını bildiğin halde dünyayı karşına almayı göze alarak...
Bazen davul zurnayla karşılayarak,bazen de sessizce çıkıp gitmeyi bilerek vermek lazım o değeri,hak ettiği ölçüyü herkesten önce görerek...
Bazen konuşmak yersiz,anlaşılmayacağını bilip konuşmaktan vazgeçerek dile gelmek gerek...

O kadar büyüdüm ki ben 22.yaşımda.O kadar çabuk döndü ki dünya,engel olamadım durup düşünmesine,yavaşlatamadım bile...
Ama görüyorum ki,hala kocaman bi tarafım insan kalabildi...
Bütün olan biten beni daha da insan yaptı belki.

Ne zaman olsa dinler söylerim...
Bi yerde okumuştum;bi bakmışsın saat üç,bi bakmışsın saat hiç...
O kadar işte,zaman önemini yitirir,saat  sabahın beşiymiş öğlenin üçüymüş umrumda olmaz.
Doğruluğuna inandığım her şeyi sırtladığım gibi bu güne kadar,bundan sonrada devam ederim,yolumdan şaşmam.
Ama kocaman bi farkla,inandığım şeyleri alırken omzuma kimin ne olduğunu bilerek,ne için nelerden vazgeçtiğimi görerek atarım adımlarımı.

Demem o ki,ben yanındayım.Sen de gör kimin neye değip değmediğini ve ferah tut yüreğini.
Belki hayatının en zor zamanları olduğunu düşündüğün bu zaman dilimi,huzurlu zamanlarının başlangıcı sadece.İnan bana dahası değil...
Bunu çok iyi biliyorum.İçimden bi ses seninle olmamı ve her şeyin iyi olacağını söylüyo.(Uzun zaman sonra ilk defa dile gelmesi de tuhaf sanki.)
Gecenin bi körü nerden coştun böyle dersen eğer...
Deme olur mu.?
Gerçekten anladığımı bil yetsin.