Hani büyüklerimizin şu anlattıkları,nefes almadan merakla dinlediğimiz,içten içe göğüs kabartan,cesur,özgürlüğüne düşkün bi milletin yaşanmışlıkları vardı bi zamanlar...Atamıza yaraşır yüreklerin yarattığı yaşanmışlıklar.
Artık duymuyorum bile...Çünkü onlarda artık pes ettiler.Anlatmaya gerek duymuyorlar.Umutları tükendi.Biz o anlatılanlara layık bile olamadık.Sustular en sonunda.Tükendi sesleri...
Şu olanları görüp duydukça o kahramanlık hikayelerine de inanası gelmiyor insanın,içi acıyor çünkü...Biz neymişiz de ne olmuşuz yahu denebiliyor anca.Nerden nereye gelmişiz.
Bu kadar kolay inanır olduk biz,kolayca susar olduk,sımsıkı kapatır olduk gözlerimizi...Ne gördük dedik ne de biliyoruz.Sesimizi yükseltmeyi zaten geçtim konuşmayı bile unutur olduk.
13 tane can gitti.13 tane gencecik asker.13.
Nasıl bi acıdır bu anlayabilmek ne kadar zor.
Çabalıyorum anlamak için,ne kadar elimden gelen,bilmiyorum.
Her duyduğumuzda gözümüzden akıveren yaşlar var,bu olanları inatla görmezden gelen sözüm ona "baştakilere" ettiğimiz lanetler var,kendi kendimize bi çıkar yol arayışımız var...
Ama en gerçeğinden boğazımızda bi yumruk içimizde kocaman bi üzüntü var...
Bu olanları görüp duydukça hala inatla umutluyum tabi diyebilmek o kadar zor ki...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder