21 Şubat 2012 Salı

"Bizi birbirimizden farklı kılan şeyler bizi biz yapan şeyler" yazıyodu orda...

Düşündüğümden daha fazla özlemişim İstanbul'u ben.Akşam annemin arayıp sitem ettiği kadar varmış hakkaten...Ara ara fazlasıyla cıvıldarken buluyorum kendimi.Sebepsiz işte.İyi hissetmek denen şeyde böylesi değil miydi zaten.

Biraz önce hem düşündüm hem dillendirdim,şimdi de yazıyorum.Bazen konuşmadan da iyi gelir insan insana.
Var olması yeter...Seninle birlikte sessizce yürümesi bile zihninde bi tebessüm yaratır.Aynı anda sağ adımı atmak mutlu eder...
Onun da çizgilere basmadan yürümeye çalıştığını fark eder çaktırmadan kikirdersin mesela...
Hem bu kadar benzeyip hem bu kadar ayrı dünyalarda yaşayabildiğimize şaşırmamam olası değil aslında...Aynı dercede bu duruma hayran olmamam da öyle...
Hayatımın her anında yakaladığım şeyler değil bu minik detaylar.Bu yüzden de en kıymetlilerim bu zamanlar sanırım...

Bahar biraz daha hızlı gelirse bide,daha ne isterim hayattan...


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder