3 Nisan 2012 Salı

ikinisan

Bazen en değerli olanı kaybedersin ya hani.Alırlar elinden;belki zorla belki de usulca. Dirensen de bi bakmışsın çabaların boşuna.Geçememişsin önüne...Engel olamamışsın.Kayıp gitmiş ellerinden.

Kaybettiklerin,gözünün ucundaki yaş,anlatmak istediğin onca şey,dilinin ucunda söylemeyi beklediğin sözler, aklında ki sayısız an...Öylece donar kalır.Buz olur bi kalıp gibi...
Sonrası mı?
Sonrası tuzla buz.

İşte tam da böylesi...
Kocaman bi boşluk içinde kocaman bi iç acısı.

2 yorum:

  1. geçecegini umuyor insan böyle zamanların. zira başka türlü atlatma şansı yok gibi. deniyorum ben de. geçecek umarım.

    YanıtlaSil
  2. Geçiyo geçmesine de o zamanların verdiği acı ömür boyu çıkmıyo insanın aklından.
    Kalbinin kırılmışlığını,bi daha hiç bişeyin eskisi gibi olmicağını düşündükçe daha bi çıkmazda hissediyosun kendini.
    Diyorum ya,sonrasında elde kalan kocaman bi boşluk insanın boğazında kocaman bi düğüm yaratan...

    YanıtlaSil