Büt haftasını da görmedik demeyelim tabi.

Nası bi sinir bozukluğu içinde geçti şu iki gün anlatmam mümkün değil hakkaten.
Yerde miydim gökte mi,bilemedim hiç.Zaman ne geçmek bildi ne kendi zamanında gitmek...
Yorgunluklarımın tarifi yok diyorum ya şu sıralar,gönlüm dinç olduktan sonra yorulmaktan bile şikayet etmiceğimi kesinleştirdim net olarak.
Orda burda sızıp kalıyorum,koca günde yarım saat uykuyla duruyorum ayakta belki ama gönlüm ferah olduktan sonra o yarım saatide feda etmeye razıyım ben.
Umarım bişeyler yoluna girsin,hak edilen gelsin bulsun beni.
Yoksa benim kafayı yememe gibi bi lüksüm yok.
Delirivermekten geçer yolum o olur başka bişey düşünemiyorum ben...

 

 

Ayaküstü uyku dediğinde ayrı bi tatlı.Bulduğum köşeye kıvrılıyorum resmen... :)