Ruhhalimi?

Biraz gerçekçi olmalıyım, imkansızı istememeliyim.

İnsan canı yansa, o acı kendine özgü sanır ya; az veya çok artık her şeyi kendime özgü sanmaktan vazgeçmeliyim.

Biri çıkıp 'evet öyle' dese, inanırım. neye mi?

İnsanı her fotoğraf da mutlu etmez ki; içinde kendinin olmadığı her fotoğraf da herkesi üzmez ki..

Bazı insanlar asla bir araya gelemez...

Bazı kişilerle son görüşmen aslında onu son görüşündür, yıllar sonra hatırlarsın, 'meğer sonmuş' dersin!

Vazgeçtiğin şeyler üzerinden aslında vazgeçmemişsin gibi hayaller kurmak saçmalık.

Bir süre hep aynı kolunun üzerine yatarsan uyuşur; iğne batırsan hissetmezsin, sadece görürsün. Oturup bir de bunun için üzülme istersen...

Dinleyelimmi  o zaman... :)