3 Aralık 2010 Cuma

Nasıl sarsıntılar içimiz...

Yakıştıramıyorum kendime bu kadar sessizliği.Durmuyo üstümde sanki ama öylede bi yapışmış ki şu sıralar çıkarıp atamıyorum üstümden.Böyle değildim diyorum sürekli...Ben böyle değildim.Nasıl anlatamalı hiç bilmiyorum ki.İyi mi,yoksa bombok bi hal mi?Sanırım ikincisi...Bu kadar kolay ağlamazdım mesela,bu kadar çabuk takmazdım olanı biteni.


Değişmeyen şeylerde var tabi.Oldum olası sevemedim fısırdaşmaları mesela.Hep bozdu sinirlerimi!Ya da göz kaçırmaları...İstedim ki karşımdaki yüzüme baksın gözüme baksın ona iki çift laf ederken...
Evimi istiyorum ben.
Lise dönemimi istiyorum bide.Forma giymek istiyorum yeniden.Söylene söylenede olsa giymek istiyorum o pileli eteği.O can arkadaşlarımı istiyorum.Gerçekten canım olan insanları.Samimi olanları hani...Okuldan kaçalım hadi'dediğimde yalnız bırakmayan -E hadi gidelim'diye benden önce kapıya dikilen haylaz arkadaşlarımı istiyorum.Bi sorun varsa en az ben kadar dert eden,en az ben kadar çözüm için kafa patlatan insanları.
Nası güzel günlermiş onlar...Nası güzel insanlarmış...Bakıyorumda çevreme şimdi yok ki.Onlar kadar güzel onlar kadar herşeye ortak...Yok hakkaten.Varlar hala ona şüphem yok ama yanımda değiller işte.Dedim ya çok özledim.Çabuk geç zaman...Hemen geç.














Nasıl özledim onları,onlarla geçen zamanları,yaşanılan anları,attığımız kahkahaları ve saçma sapan bi sürü olayı :)

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder